“ساقیا”
ساقیا من مست مست از دُردی جام تو اَم
ساقیا دلداده ی روی چو مهراب تو اَم
ساقیا من باده نوش کعبه ی روی تو اَم
ساقیا من ساقه دوش شهد اسرار تو اَم
ساقیا کامی بده آن هوم و هورایت کجاست؟
ساقیا سوری بده آن سوم و سورایت کجاست؟
ساقیا سرمست عشق چشم شهلای تو اَم
ساقیا دیوانه ی گیسوی پُرتاب تو اَم
ساقیا یک دیده بر این تشنه ی مسکین نما
ساقیا در پای تو افتاده ام راهی نما
ساقیا دل خسته ام بشکن گهر بازآ برون
ساقیا دیده مدد کن با شفای کاف و نون
ساقیا می قطره ای در جام دلدارت ببار
ساقیا جانم ستان و صافی دیگر ببار
ساقیا در طاق ابرویت مرا در بند کن
ساقیا در گوهر سیمین خود در بند کن
ساقیا سوزد جگر تن قطره قطره آب شد
ساقیا طاقت تمام و روح من بی تاب شد
ساقیا یک جرعه از لعلت بنوشان مانده ام
ساقیا مهراز را دریاب تنها مانده ام
“سید مرتضی موسوی (مهراز)”