“سبو بشکسته لیلی”
خروش آمد ز دل ای یار جانی
منم در آتشت ای یار جانی
چه بی طاقت در این مهرابه ی عشق
کنون در خلوتم با تو مهِ عشق
چه بی دل با صفای عاشقانه
منم دلداده ات بی آشیانه
ز این کو تا به کویت راه پر خون
منم افتان و خیزان غرقه در خون
ز هر سو می روم نام تو بینم
سخن از روی چون ماه تو بینم
سفرها کرده ام تا کویت ای یار
منم آواره ی کوی تو ای یار
سراپا غرقه در موج خیالم
نخواهم سر بتابم از خیالم
کنون با من حدیث عاشقی گو
خداوندا از آن مهر و وفا گو
گل اندامم تویی گلچهره بانو
خدای عشق من جانم تو بانو
که این دنیای پر حیرت شده تنگ
مرا آزاد کن این آشیان تنگ
خدای عشق و بودن شور هستی
تویی جانان من معنای هستی
تویی رام خوش آوا مطرب ناز
تویی آن بهمن آتشگر راز
خداوندا برقص ای خرّم ای جان
که تا من سر دهم در راه تو جان
منم قربانی روی چو ماهت
بگو چون سر کنم در مشق راهت؟
سبو بشکسته لیلی گویدم باز
برو جای دگر راهی بزن باز
مگر لیلی من او نیست جانان؟
کجا باید شوم گم جان جانان؟
اگر با من نبودش هیچ میلی
چرا جام مرا بشکسته لیلی؟
سر افکنده میان موج خونم
منم مست از دل پر درد و خونم
چگونه مست مست در اوج طوفان
شناگر باشم و جان در برم زان؟
هزاران واژه باید با تو گفتن
ز هجران و غم لیلی بگفتن
چرا لیلی من در دام عقل است؟
مگر لیلی غم دل نافریده است؟
مگر روز ازل در باغ پردیس
ز لیلی عشق نامد سوی پردیس؟
چرا پس این کلام آتشینم
نیابد راه در دلبر غمینم
خداوندا دلش را مهربان کن
ز پیمان ازل جانش روان کن
دگر جانی نمانده مانده ام من
ز این بازی بی دل خسته ام من
خداوندا به لیلی گو که رو کن
به مهرازت وجودش پر ز می کن
“سید مرتضی موسوی (مهراز)”