مات به تاب زلف یار

“مات به تاب زلف یار”

 

صبر به سان آتشی

در طلب وصال یار

خامی خشت جان ما

پخته کند به شوق یار

کوری چشم عاشقان

در شرر خیال یار

دیده ی جان همی دهد

با نظر وفای یار

آتش دل درین خیام

شعله زده به لطف یار

مستی بی حد آمده

در طلب لقای یار

این چه شبست و این چه روز؟

خواب و خور است یاد یار

دیده که هیچ، جان ما

سوخت به مشق نام یار

این چه شهست و این چه رخ؟

مات به تاب زلف یار

ما که دگر برون شدیم

از حد و قدر فال یار

ما که مدام می چشیم

صوف صفای کام یار

لیک مدام می زنیم

لاف جفای دادِ یار

این چه بوَد که رسم ما

بی صفتی به لطف یار

باز بوَد به ما نظر

در کنف همای یار

باز به شرم می زنیم

جام وفای ناب یار

تا که سیاه مست و پاک

راه زنیم به مهر یار

 

“سید مرتضی موسوی (مهراز)”