“من زال و تو سیمرغ”
هرگز نتوانم آری نتوانم
گذر از عشق تو هرگز نتوانم
تو آتش جانی سودای نهانی
در دام تو مستم سفر را نتوانم
رودابه سرودی سودابه ی عشقی
خاکستر عشقت شده ام راه ندانم
پردیس منی جان منی رام وجودی
در بهشت یادت به طرب سرو چمانم
گویا تو ندانی این را تو نخوانی
کز چهره ی بی تای تو من باغ بهارم
ای جام گوارا رعنا گل زیبا
از شوق وصالت همه آتش شده سوزم
در ناز نگاهت مه طناز دل آرا
در مشق و نمازم رخ تو قبله ی رازم
صورتگر معنا تویی ای دلبر درسا
دردی که شفایی به هر درد نهانم
ای سبزتر ازسبز ای بانوی لبخند
پیوند زمانی و مکانی تویی نای و نفس دم
در هر نفست بوی بهشت است مرا یار
من زال و تو سیمرغ تویی طبیب جانم
سرگشته ام و پاسخ پرواز تو هستی
تنها به سفر بی تو ندانم به چه مانم؟
شیرین من و لیلی من جان جهانی
سرسپرده در راه تو در مشق جنونم
این قصه سرانجام ندارد چو نخواهی
آزاد ز هر بندم و لیکن به تو مانم
آن یار که با تو خرد ناب بگوید
من هستم و در عشق تو چون شاه وجودم
فارغ ز غم و رنج ز اژدهای پر خشم
آزاد به عشقت منم و بی تو بسازم
این دوگانگی غم و شادی وجود است
تو شادی و تو غم منم آن شاد پر از غم
تو نیمه ی رازی ز ازل سور و شرابی
در هجر تو در درد منم وصل نیابم
حالا که نگاهم به نگاهت شده پیوند بیا یار
کن هم نفسی تا بشوم هور بتابم
اندیشه کنم پیشکش و مهر به دنیا
در مقدم تو چشم نهم بوسه ببارم
در بادیه ی هجر تو بسیار گذر کردم و گشتم
جانا دل مهراز نما شاد به وصلت بنوازم
“سید مرتضی موسوی (مهراز)