“در عشق تو تنهای تنها”
نگاهت نقطه ی امید من بود
میان آرزوهایی شکسته
تو بودی قصه ی تکرار رؤیا
میان نقش دنیایی شکسته
به هر جا سر زدم روی تو دیدم
میان آینه هایی شکسته
نگشتم خسته از این جستجوها
میان خنده های نقش بسته
به هر جا در صدای خنده ی عشق
تو را جستم ندیدم دل شکسته
شدم مست مدام خاطراتت
خراب دلبری هایت شکسته
نمی دانم چرا در هر ترانه
شده تکرار شعر این شکسته
به هر آهنگ کز هر جا شنیدم
تویی و عشق تو آنجا نشسته
به هر موی پریشان پیچ در پیچ
نگاهم گشت دنبالت چه خسته
به هر بوی نسیم و عطر گیسو
بجستم عاشقانه مست و خسته
تو بودی و نبودی بس خرابم
دگر اکنون گسستی ای گسسته
تویی جان در میان نقش هایم
ولی راهم شکستی ای گسسته
منم در عشق تو تنهای تنها
میان این مسیر و دل شکسته
نمی داند که این مهراز بی تو
چگونه پر کشد پر درد و خسته؟!
“سید مرتضی موسوی (مهراز)”