“بیا تا سنگ صبور هم باشیم”
مگه این دنیا تا چند وقت باقیه؟
بگو پس کی وقت دلدادگیه؟
اگه این دنیای دل نیس پس چیه؟
راست بگو مگه خدای ما کیه؟
آخه تا کی ما باید جدا باشیم؟
تو بگو دوست نداری یکی باشیم؟
بیا تا غصه ها رو دور بریزیم
مثل غنچه بشکفیم گل بریزیم
بیا تا سنگ صبور هم باشیم
گل بگیم گل بشنویم رفیق باشیم
بیا تا دل بدیم و عاشق بشیم
بیا تا پر بزنیم رها بشیم
اگه دوستیهای ما یه رنگ بشه
اگه دنیای سیاه، رنگی بشه
اگه عشقمون پل دنیا بشه
اگه دستامون به هم وصل بشه
اگه زندگی ما دوستی بشه
اگه حرفامون پر از راستی بشه
اگه فکرمون پر از خوبی بشه
اگه حسمون لطیف و صاف بشه
آره این دنیا بازم بهشت می شه
دیگه هر لحظه ی اون باقی می شه
بیا تا دست بکشیم رو سر هم
بیا تا حرف بزنیم با دل هم
بیا تا شمعی باشیم تو شب هم
بیا تا شادی باشیم تو غم هم
بیا تا مستی کنیم برای هم
بزنیم جامی به دلخوشی هم
بیا خنده ای به لبها بشونیم
بیا اشکی رو ز رویی بشوریم
بیا تا ناز یتیمی بکشیم
غصشو تا ته یهو سربکشیم
بیا تا برای سوز دلشون
مرهمی بشیم برای دردشون
بیا تا رفاقتو تازه کنیم
دل بدیم دل بگیریم صفا کنیم
بیا تا نقش محبت بکشیم
بکنیم و بپریم، پر بکشیم
بیا تا سنگ صبور هم باشیم
گل بگیم گل بشنویم رفیق باشیم
بیا تا دل بدیم و عاشق بشیم
بیا تا پر بزنیم رها بشیم
“سید مرتضی موسوی (مهراز)”