“آشنای بی زمان، گل شقایقی”
نفس نفس تو با منی
کلام آتشین دل تو با منی
منم چو فریاد بی کران
سکوت بی امان و همرهی
همه ترانه ام به شوق تو
سخاوتی تمام و بخششی
به جان عشق ای مرا چو جان
که عشق بی حدی و سروری
چو آتشم برای بزم وصل
تو آب زمزمی و مرهمی
ندانم این سخن های پر ز راز
چگونه گویمت که دل دهی
ترنم بهار آرزوی سبز
تو جام پر ز می کرامتی
بیا که مست روی توست جان من
تو ساقی بهشت و همدمی
به شهد لبهای سرخ فام تو
منم شهید هر دم و تو شاهدی
صفای این دل خزان زده بگو
کجاست روز وصل و همدلی؟
تویی نسیم روحبخش بی مثال
منم به بوی تو روان تو سوسنی
تویی شفای دردهای این دلم
تو چهره ی خدا و مهرخی
نمانده نای حرکتم بده ز جام عشق
که مستی دمادم و تو یار دلبری
چو مجنونم و به لیلی خود خراب
بیا که تشنه ام تو ساغری و بارشی
وجود من خدای من همه نیاز من
به مهراز آشنای بی زمان گل شقایقی
“سید مرتضی موسوی (مهراز)”